Het bedrijf moest in 1972 dringend uitbreiden om de vele orders te kunnen verwerken. Met de nieuw gebouwde fabriek 2 was Wanzl nu in staat de volle orderboeken betrouwbaar en in de vertrouwde kwaliteit te kunnen afhandelen. Maar als donderslag bij heldere hemel vroeg de toenmalige huisbank uit Augsburg om de terugbetaling van het bouwkrediet. Zij drong er bij Rudolf Wanzl op aan om de fabriek te verkopen en binnen zes weken het krediet terug te betalen. Met de rug tegen de muur besloot Rudolf naar de plaatselijke spaarbank Günzburg te gaan om de situatie uit te leggen. Er werd hem meteen beloofd dat ze hem zouden helpen.

Kort voordat de lening werd verstrekt, kwamen de bankdirecteur en zijn vertegenwoordiger naar het huis van de familie Wanzl. Het was middag, de moeder van Rudolf had net gekookt en het hele gezin zat aan de keukentafel. Ze nodigden beide heren uit te gaan zitten en serveerden hen broodsoep en daarna aardappelpuree met kaantjes, uien en knoflook. Nog dezelfde dag werd het krediet toegekend en kon het bedrijf opademen. Een tijd later lichtte de directeur van de spaarbank toe waarom de goedkeuring zo vlot en snel werd verleend: "Als een familie zo de handen ineen slaat en zo bescheiden luncht, kan er helemaal niets misgaan." Wie er werkelijk verantwoordelijk was voor de willekeurige terugbetalingseis, is tot op heden niet bekend. Met de nieuwe lening kon Wanzl zijn groeikoers en de eerste uitbreidingen in nieuwe markten succesvol voortzetten. En ook vandaag de dag wordt er nog aardappelpuree in huize Wanzl gegeten!