Het bedrijf moest in 1972 dringend uitbreiden om de vele orders te kunnen verwerken. Met de nieuw gebouwde fabriek 2 was Wanzl nu in staat de volle orderboeken betrouwbaar en in de vertrouwde kwaliteit te kunnen afhandelen. Echter uit het niets eiste de toenmalige bank van Augsburg ineens de terugbetaling van de bouwlening. Zij dwong Rudolf Wanzl ertoe de fabriek te verkopen en binnen zes weken de lening af te lossen. Met de rug tegen de muur besloot Rudolf naar de plaatselijke spaarbank Günzburg te gaan om de situatie uit te leggen. Er werd hem meteen beloofd dat ze hem zouden helpen.

Kort voordat de lening werd verstrekt, kwamen de bankdirecteur en zijn vertegenwoordiger naar het huis van de familie Wanzl. Het was middag, de moeder van Rudolf had net gekookt en het hele gezin zat aan de keukentafel. Ze nodigden beide heren uit te gaan zitten en serveerden hen broodsoep en daarna aardappelpuree met kaantjes, uien en knoflook. Nog op dezelfde dag werd de lening verstrekt, waarna het gezin weer opgelucht kon ademhalen. Enige tijd later legde de directeur van de spaarbank uit waarom de lening zo gemakkelijk en zonder problemen werd goedgekeurd: “Als een gezin zo hecht is en zo bescheiden luncht, kan er überhaupt niets misgaan.” Wie er werkelijk verantwoordelijk is voor de willekeurige terugbetalingseis van de bank van Augsburg, is tot op heden niet bekend. Met de nieuwe lening kon Wanzl zijn groeikoers en de eerste uitbreidingen in nieuwe markten succesvol voortzetten. En ook vandaag de dag wordt er nog aardappelpuree in huize Wanzl gegeten!