Toen Rudolf Wanzl senior op 5 mei 1947 zijn eigen bedrijf begon, luidde de omschrijving van het bedrijf het handelsregister “Werkplaats voor weegschaalbouw en reparatiediensten”. Dat was destijds een verstandige keuze, want dankzij het directe contact met klanten uit hoofdzakelijk de slagersbranche was in deze tijden de “korting in natura” een garantie voor een zeker bestaan voor het te onderhouden gezin. Terwijl de grote fabrikanten van weegschalen het werk van het kleine en nog jonge bedrijf steeds moeilijker maakten, was het aan een gelukkige samenloop van omstandigheden te danken dat de familie naadloos naar een volkomen nieuw en nog niet bezette bedrijfssector kon overstappen. Het in Augsburg gevestigde National Cash Register NCR was op zoek naar een leverancier die voor een supermarkt metalen winkelmandjes kon produceren.

NCR-directeur Wegner had Rudolf Wanzl junior in zijn hart gesloten en voor korte tijd zelfs in zijn bedrijf aangesteld. Maar Rudolf Wanzl merkte dat hij daar niet voor geboren was en liever zijn eigen bedrijf runde. Toch vond hij in directeur Wegner een mentor die hem naast deze eerste order aan veel nieuwe, belangrijke zakelijke contacten hielp en in hem de passie voor zelfbedieningswinkels naar boven haalde. Bij een eveneens door de heer Wegner gesponsorde reis naar de VS raakte Rudolf definitief besmet met het supermarkt- en discountervirus. Terug in Leipheim was al zijn aandacht gericht op het ontwerpen en produceren van functionele en kwalitatief hoogwaardige winkelmandjes en winkelwagens. Rudolf heeft dus al vroeg de stap van de weegschaal naar de wagen gewaagd. Deze woordspeling is geoorloofd, omdat hieruit een echte wereldspeler is ontstaan...